Διαδραστικοί πίνακες στα σχολεία......
Αξίζει άραγε να διαθέσει κανείς 2.000ευρώ για έναν πίνακα;
Πρόκειται για ένα ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί από την εκπαιδευτική κοινότητα πριν αρχίσει η μαζική προμήθειά τους.
Από την προσωπική μου ενασχόληση με το θέμα διαπιστώνω ότι ο Interactive White Board (IWB) δε βοηθάει στην κατεύθυνση της αλλαγής της μεθόδου διδασκαλίας. Ο δάσκαλος παραμένει ο "κορυφαίος" στην τάξη... Οι μαθητές παρακολουθούν και δεν συμμετέχουν στη διαδικασία.
Βέβαια το μάθημα αποκτά περισσότερο ανδιαφέρον, ανοίγεται ένα "παράθυρο στον κόσμο" μέσα στην τάξη. Αλλά από τεχνικής απόψεως μόνο ένας χρήστης κάθε φορά μπορεί να τον χρησιμοποιήσει. Έτσι κάθε προσπάθεια συνεργατικής μάθησης ακυρώνεται.
Από την άλλη το μεγαλύτερο όφελος προκύπτει από τη δυνατότητα προβολής σε μεγάλη οθόνη, κάτι που για να γίνει αρκεί ο βιντεοπροβολέας (που ούτως ή άλλως υπάρχει) και δεν χρειάζεται ο IWB.
Ποιο λοιπόν το πραγματικό όφελος από την εισαγωγή των διαδραστικών πινάκων στις σχολικές αίθουσες;
Δεν ισχυρίζομαι ότι οι διαδραστικοί πίνακες είναι άχρηστοι, αλλά μήπως το ΥΠΕΠΘ πρέπει να το ξανασκεφτεί και αντί να εξοπλίσει τα σχολεία με IWBs, αρχικά να προμηθεύσει τις τάξεις με 4-5 φορητούς υπολογιστές καινα βελτιώσει τις δικτυακές υποδομές του εκπαιδευτικού δικτύου που βρίσκονται σε πρωτόγονο στάδιο;
Απλά έναν προβληματισμό θέτω....